Greckie odznaczenia cywilne
sabunia portal
Alexander Loehr urodził się 20 maja 1885 roku w rumuńskim mieście Turnu-Severin. Dość późno jak na całkowicie oddaną armii osobę, bo dopiero w wieku 21 lat wstąpił do wojska. Po czterech latach służby w piechocie armii Cesarstwa Austro-Węgierskiego, w roku 1910 rozpoczął naukę w wiedeńskiej szkole wojskowej. Po jej ukończeniu w roku 1913 skierowany został do Sztabu Generalnego.Całą pierwszą wojnę światową Loehr przesiedział w sztabie. Od 1916 roku pracował w Departamencie Sił Powietrznych Sztabu Generalnego, co miało istotny wpływ na jego późniejszą karierę lotniczą.
Po wojnie wstąpił do armii nowoutworzonej Republiki Austriackiej, gdzie powierzono mu kwestie austriackiej obrony powietrznej oraz sprawy ochrony lotniczej ludności cywilnej. W 1921 roku awansowany został do rangi podpułkownika, siedem lat później mianowano go pułkownikiem i jednocześnie szefem Wydziału Sił Powietrznych Ministerstwa Wojny. W roku 1934 zostaje dowódcą Austriackich Sił Powietrznych, którą to funkcję sprawuje aż do Anschlussu mającego miejsce w roku 1938. Po wydarzeniu tym przyjęty zostaje do Wehrmachtu i otrzymawszy awans na generała porucznika od 15 marca poczyna sprawować urząd dowódcy Luftwaffe w Austrii. W marcu 1939 roku promowany zostaje do rangi generała lotnictwa i otrzymuje dowodzenia nad 4. Flotą Powietrzną niemieckiego lotnictwa.
Na czele swej floty bierze udział w kampanii wrześniowej, podczas której za zadanie miał zapełnić wsparcie lotnicze maszerującej z Dolnego Śląska i Słowacji Grupie Armii "Południe". Za swe zasługi w tej kampanii odznaczony został Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. 4. Flotą Powietrzną dowodził również podczas kampanii na Bałkanach w roku 1941, po której zakończeniu promowany został do rangi generała pułkownika. W maju tegoż roku, podczas ataku na wyspę Kretę pełnił rolę głównodowodzącego całą operacją.Podczas operacji "Barbarossa" ponownie współdziałał z Grupą Armii "Południe", zapewniając jej wsparcie lotnicze dowodząc swą 4. Luftflotte podczas natarcia na Ukrainę. Drugiego lipca 1942 roku opuścił Luftwaffe, jako że przeniesiony został, na stanowisko dowódcy, do 12. Armii stacjonującej na Bałkanach. Przez pierwsze dziewięć dni pełnił rolę dowódcy polowego armii, jednak 11 lipca zmieniono go na dowódcę sztabu tej jednostki. Na stanowisku tym pozostał aż do końca roku. Z początkiem 1943 (1 stycznia) mianowany został głównodowodzącym obszarem operacyjnym "Południowy-Wschód" i jednocześnie objął stanowisko szefa sztabu stacjonującej w Grecji i Jugosławii Grupy Armii "E", którą to funkcję piastował aż do zakończenia działań wojennych. W międzyczasie dorobił się Liści Dębowych do swojego Krzyża, które otrzymał w nagrodę za sprawne przeprowadzenie ewakuacji wojsk niemieckich z Grecji do Chorwacji i Węgier.
8 maja Loehr złożył kapitulację swej Grupy Armii przed wojskami Jugosłowiańskimi. Jako że obawiał się Jugosławianów (za swych rządów na terenie ich kraju dopuścił się kilku zbrodni wojennych) uciekł na terytorium okupowane przez Brytyjczyków i oddał się w ich ręce. Ci jednak na powrót wydali go wojskom jugosłowiańskim. Loehr stanął przed sądem wojennym, który skazał go na śmierć przez rozstrzelanie. Wyrok odbył się 16 lutego 1947 roku w Belgradzie.
Sokrates (gr. Σωκράτης, 469-399 p.n.e.) - jeden z największych filozofów greckich. Urodził się i zmarł w Atenach.
Życie
Był synem rzeźbiarza Sofroniskosa i akuszerki Fainarete. Z żoną Ksantypą miał dwóch synów, a z Myrto jednego. Mieszkał w Atenach, gdzie nauczał prowadząc dysputy z przypadkowymi przechodniami na ulicach miasta, zyskując zarówno popularność jak i wrogość. Sokrates trzykrotnie brał udział w wyprawach wojennych (w ciężkiej piechocie pod Potidają, pod Delium i pod Amfipolis), w których odznaczył się męstwem, podobnie jak odwagą cywilną w życiu politycznym. W wieku 70 lat został oskarżony o bezbożność i psucie młodzieży przez przywódcę demokratów Anitosa, mówcę Likona i poetę Meletosa. Został skazany na karę śmierci, którą wówczas było wypicie cykuty, odrzucił prośbę przyjaciół, którzy chcieli go uwolnić z więzienia wbrew prawu. Ostatnie jego chwile opisane są przez jego największego ucznia, Platona, w dialogu Fedon. Nie jest jednak do końca jasne, w jakim stopniu jest to literacka fikcja. Cierpiał na katalepsję.
Sokrates jest postacią historyczną, ale nie pozostawił po sobie żadnych pism. Jedyne, co o nim wiemy, to relacje jego ucznia Platona (w postaci spisanych dialogów) oraz Ksenofonta, a także przekazy Arystotelesa, Arystofanesa i historyków greckich. Uczniowie Sokratesa różnili się w wielu sprawach, a w ich pismach Sokrates występuje często jako retoryczny autorytet, wykładający poglądy autora. Jednak mimo kwestii spornych pewne poglądy uważa się za rzeczywiście sokratejskie.
Pierwszym świadectwem o filozofie jest komedia Chmury Arystofanesa, wystawiona w 423 p.n.e., czyli jeszcze za życia i działalności Sokratesa, traktująca go (prześmiewczo) jako jednego z sofistów i burzycieli ładu społecznego. Prawdopodobnie Chmury stanowią jedyny utwór literacki, w którym występuje filozof, napisany za jego życia.
Sokrates przechadzać się zwykł po mieście, zaczepiając napotkanych ludzi – często zamożnych, wpływowych i na stanowiskach – i rozmawiając z nimi o różnych ważnych dla życia społecznego i indywidualnej moralności sprawach (np. o tym czym jest sprawiedliwość lub dobro) stosował swoją metodę elenktyczną. Polegała ona na ujawnianiu konsekwencji głoszonych poglądów, z których wiele okazywało się sprzecznych między sobą. Dyskusje te były przyczyną rosnącej niechęci do Sokratesa, która objawiła się podczas jego procesu opisanego w Obronie Sokratesa Platona.
Całość podejścia do własnej wiedzy i przekonań Sokratesa streszcza przypisywane mu zdanie "wiem, że nic nie wiem". Tradycyjnie przedstawia się Sokratesa jako wroga demokracji, wskazując na jego krytykę rzeczywistości ateńskiej i ludzi kierujących sprawami państwa, a także na fakt, iż wśród jego uczniów znajdowali się znani wrogowie ustroju demokratycznego (np. Alkibiades, Platon, Kritiasz). Możliwa jest jednak również inna interpretacja, zaproponowana przez Karla Poppera w dziele Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie. Według niej istotna dla demokracji jest wolność słowa umożliwiająca swobodną krytykę dostrzeżonych błędów i swobodną dyskusję o napotkanych problemach. Wolność słowa jest czynnikiem większej efektywności państw demokratycznych, aby jednak w pełni mogły się ujawnić pozytywne jej skutki, konieczne jest pobudzenie obywateli do krytycyzmu (w tym samokrytycyzmu) i samodzielności intelektualnej. Taką właśnie rolę budziciela – bąka siadającego na grzbiecie gnuśnej ateńskiej kobyły – przyjął na siebie Sokrates, w pełni wykorzystując intelektualne możliwości stwarzane przez demokrację i wskazując, co dla dalszego rozwoju demokracji jest najważniejsze. Niestety, chaos polityczny i kryzys państwowości ateńskiej w okresie tuż po zakończeniu wojny peloponeskiej stał się przyczyną procesu wytoczonego Sokratesowi i jego śmierci. Zręczni propagandyści z obozu arystokratycznego (Platon, Ksenofont) wykorzystali ją następnie w swojej antydemokratycznej kampanii.
Poglądy
* Wiara w absolutne znaczenie dobra i cnoty. Sokrates głosił, że cnota (gr. arete, starożytne pojęcie oznaczające tężyznę życiową, szlachetność, dzielność) jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów. Jest też dobrem najwyższym, o które człowiek winien zabiegać, nie licząc się z niebezpieczeństwami i śmiercią ("Czyż nie wstydzisz się dbać o pieniądze, sławę, zaszczyty, a nie o rozum, prawdę i o to, by dusza stała się najlepsza?").
* Tożsamość dobra i wiedzy. Według Sokratesa cnota jest wiedzą ("Jest to jedno i to samo wiedzieć, co jest sprawiedliwe i być sprawiedliwym."). Ludzie czynią źle z niewiedzy, czy raczej wiedzy pozornej. Stanowisko takie nazywa się intelektualizmem etycznym. Wynika z niego, że cnoty można się nauczyć, a od nas samych zależy, czy dobro to nabędziemy.
* Wypracowanie metody dochodzenia do prawdy, a tym samym do cnoty: jest nią specjalnego rodzaju dyskusja, zwana dialektyką. W swoich rozmowach z Ateńczykami Sokrates posługiwał się dwiema metodami:
o metoda elenktyczna - sprawdzanie i zbijanie twierdzeń rozmówcy poprzez wyprowadzanie z nich konsekwencji doprowadzających w końcu do tezy absurdalnej lub sprzecznej z twierdzeniem pierwotnym (aporii);
o metoda majeutyczna (dosł. położnicza) - polega na dopomożeniu uczniowi w uświadomieniu sobie prawdy, którą już posiada, poprzez umiejętne stawianie pytań; Wg. Sokratesa tylko ludzie brzemienni posiadali wrodzone intuicje o wiedzy.
* Według świadectwa Arystotelesa Sokrates stosował metodę indukcyjną: ustalał definicję np. odwagi, uogólniając i szukając wspólnych cech poszczególnych wypadków odwagi. Ten pogląd nie jest jednak zgodny z innymi poglądami Sokratesa, znanymi nam z pism Ksenofonta i Platona.
Cytat
A sami byli dla siebie większym ciężarem niż ciemność. Mdr 17,20
A sami byli dla siebie większym ciężarem niż ciemność. Mdr 17,20_2